Gdy kończyłam szkołę średnią, miałam na koncie pięć tytułów mistrzostw świata w western riding zdobytych na koniu, którego sama trenowała. Jako sprinterka dostałam także pełne stypendium lekkoatletyczne na studia. Wszystko jednak uległo zmianie po tym, jak zostałam sparaliżowana i doznałam trwałego uszkodzenia wzroku wskutek rzadkiej choroby autoimmunologicznej. Miałam osiemnaście lat.
Po raz pierwszy zetknęłam się ze sportem na wózkach na Uniwersytecie Stanowym Oklahomy, gdzie grałam w koszykówkę na wózkach i zdobyłam tytuł licencjata z inżynierii chemicznej. Postanowiłam zostać paraolimpijką. Niestety moja choroba neurologiczna postępowała, musiałam więc zmieniać dyscypliny, dostosowując się do nowych upośledzeń. Grałam też w rugby i trenowałam parakolarstwo, a w 2011 roku zostałam pierwszą kobietą z porażeniem czterokończynowym, która wygrała mistrzostwa kraju, oraz pierwszą mistrzynią świata z porażeniem czterokończynowym.